رفلکس اکولوکاردیاک هنگام جراحی استرابیسم

هدف: بررسی میزان بروز رفلکس اکولوکاردیاک در بیماران هنگام جراحی استرابیسم و عوامل موثر بر آن، طی سال‌های 1390 تا 1392. روش پژوهش: طی مدت دو سال تمامی بیماران مبتلا به استرابیسم که کاندید جراحی بودند، پس از اخذ رضایت از بیمار یا والدین بیمار وارد مطالعه شدند. قبل از شروع جراحی، علایم حیاتی پایه ثبت شد و در شرایطی که عمق بیهوشی با دستگاه (BIS) Bispectral Index تحت کنترل بود ضربان قلب قبل از گرفتن هر عضله و پس از آن، کنترل و ثبت گردید. کاهش ضربان قلب بیش از 15 درصد، برادیکاردی در نظر گرفته شد. پس از بی‌هوشی، بیماران مورد پایش علایم حیاتی به ویژه ضربان قلب و نبض قرار گرفتند. یافته‌ها: در این پژوهش 76 بیمار شامل 39 مرد (3/51 درصد) و 37 زن (7/48 درصد) با میانگین سنی 12±15 (55-2) سال مورد مطالعه قرار گرفتند. متوسط تعداد ضربان قلب قبل از گرفتن عضله موردنظر 25±94 (152-44) پالس در دقیقه و پس از پایان جراحی بر روی عضله مربوطه و ترمیم ملتحمه روی آن 26±77 (152-30) پالس در دقیقه بود (001/0P<). از 76 بیمار جراحی شده در مجموع 65 نفر (5/85 درصد) از بیماران دچار برادیکاردی شدند. از مجموع 173 عضله که تحت عمل جراحی قرار گرفتند، در زمان جراحی 84 عضله (6/48 درصد) برادیکاردی ایجاد شده بود. احتمال بروز پدیده OCR (Ocullocardiac Refex) در زمان جراحی استرابیسم بر روی عضلات سیکلوورتیکال بیش‌تر از ترکیب عضلات افقی بود (02/0P=) و در گروه عضلات افقی، احتمال بروز برادیکاردی در کسانی که ضربان قلب پایه بالاتر از 61 داشتند، بیش‌تر بود (008/0P=). نتیجه‌گیری: احتمال بروز برادیکاردی قابل توجه در زمان جراحی استرابیسم در همه افراد به ویژه در سنین پایین، بالا است بنابراین عوارض قلبی- عروقی، باید در تمام موارد جراحی استرابیسم مورد توجه ویژه قرار گیرند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1394؛ دوره 20، شماره 4: 352-345.